ZO KAN HET OOK. Martijn doet verslag van zijn ervaringen op de opvoedcursus. Veel plezier met zijn ervaringen van de 4e avond.
Bewust worden; moeilijker
en makkelijker dan het lijkt
Bewust worden, dat is de basisvoorwaarde voor ouders die
iets willen leren over opvoeden vanuit bemoedigen. Het klinkt moeilijker dan
het lijkt, omdat we denken dat we moeten veranderen, maar het betekent vooral
leren om op een andere manier te kijken naar jezelf en je kind, met de
gedachte; je bent zoals je bent goed genoeg.
Aan de andere kant klinkt de basisvoorwaarde makkelijker dan
ze is. Want ervaren dat je iets altijd op een bepaalde manier doet – ook al
weet je dat deze manier niet werkt – is makkelijker dan je écht
bewust te worden en te blijven van hoe je doet en hoe je reageert. Thuis
ervaren dat het klopt wat je hebt gehoord, is pas de eerste stap. Niet langer
in de val van ingesleten patronen stappen is geen stap, maar een sprong. Het
zijn niet voor niets ingesleten patronen.
Toch moet je tegelijk niet te streng zijn voor jezelf, en
vooral blijven oefenen. Hoe meer je oefent, hoe beter je wordt, het is net als
bij sport. Twee stappen vooruit en eentje terug, brengt je nog altijd naar
voren en het is goed om te beseffen dat het doel pas bereikt kan worden door de
reis stap voor stap te ondernemen.
Over je heen laten
lopen?
Op de vierde avond van de opvoedcursus merk ik dat, hoe
uiteenlopend de doelen ook mogen zijn, sommige ervaringen door iedereen gedeeld
worden. Een week lang geduld oefenen en geen kritiek geven, leidde bij veel van
de ouders – bij mij net zozeer - tot dezelfde vraag en dezelfde verwarring: Moet
ik nu alles maar toestaan, mag ik nergens meer iets over zeggen? Laat ik dan
niet over me heen lopen?
De vraag stellen, is hem eigenlijk beantwoorden. Wie vraagt
of geduld eindeloos moet zijn, of ze over zich heen moeten laten lopen, snapt
wel dat dat de bedoeling niet is. Kritiek geven is iets anders dan duidelijk
zijn en grenzen stellen. Wie kritiek geeft, vertelt zijn of haar kind dat het
niet goed genoeg is. Je haalt er een belangrijke pilaar mee weg onder de
bemoedigende manier van opvoeden: je kind in de basis accepteren zoals hij of
zij is. Daarom wijst de trainer ons de richting aan van vriendelijk en
standvastig de richting bepalen, dus je mag grenzen stellen, maar doe het op
een rustige, vriendelijke manier. En als je het doet, wees dan consequent.
Dat klinkt opnieuw logisch, maar lastig. We zitten niet voor
niets met dertien ouders bij elkaar, met soms hele concrete vragen. ‘Ik wil
niet dat mijn kind een witte broek aandoet naar school,’ (dat wordt vies en
vuil e.d.). Hier tegen in gaan, jouw wil opleggen en afdwingen, betekent een
machtstrijd aangaan. Is dat wat je wil, vraagt Catharina? Hoe belangrijk
is het dat je een broek moet wassen of dat een broek een vlek heeft? Is het misschien
beter om meer ja te zeggen zodat je duidelijker ‘nee’ kunt zeggen wanneer het
gaat om iets dat ècht belangrijk is?
Bange ouders
We zijn vaak bang; ‘Wat gebeurt er als ik loslaat, als ik
toesta?’ Uiteindelijk zul je dat toch moeten, als je wil dat je kind op eigen
benen leert staan. Angst voor loslaten betekent dat je je kinderen klein houdt,
geen ja durft te zeggen omdat ze anders misschien die hele hand nemen. Maar de
eerste stap op de weg om die angst achter ons te laten, hebben we denk ik als
ouders al genomen door deze cursus te gaan volgen. En dat is best een
schouderklopje waard, ook al is het soms twee stappen vooruit en één stap
terug.
Martijn
Heb je ook interesse in ZO KAN HET OOK. In Amsterdam start de volgende cursus op maandagavond 19 januari 2015 en in Nijmegen op woensdagavond 1 april 2015.
Aanmelden: catharinah@gmail.com