Dit is het 2e verslag van Martijn, die de opvoedcursus ZO KAN HET OOK volgt.
Het wachten op de handvatten
Het wachten op de handvatten
Concrete handvatten over hoe je een kind moet opvoeden, dat
is waar veel ouders bij de opvoedcursus voor zijn gekomen. Hoe zorg ik er voor
dat mijn zoon zijn kamer goed opruimt, netjes aan tafel eet, zijn huiswerk goed
doet, niet na binnenkomst de jas op de grond gooit. Antwoorden daarop hebben we
nog niet gekregen. Dat gaat waarschijnlijk ook niet gebeuren. Dat is namelijk
niet het doel van deze cursus.
Twee uur per avond, acht avonden lang. Het lijkt een lange
zit, maar in de praktijk vliegt de tijd. Het grootste deel van de cursus vindt eigenlijk
thuis plaats. Gebruik een vriendelijke stem, toon interesse in wat je kinderen
willen vertellen (een van de thuisopdrachten na de tweede cursusavond). Veel gaat, zowel bij de cursusavond zelf als in
de week die volgt, over bewustwording, herkennen en erkennen wat er al goed
genoeg gaat en wat beter zou kunnen. Jij hebt invloed.
Het herkennen was weer heel divers. Bij een tweejarige
jongen is interesse tonen nog heel basaal. Een moeder merkt dat ze toch vrij
veel dramt. Daar staat ze niet alleen in, iedereen maakt zich er schuldig aan.
‘Hoe was school’, staat vaak synoniem
voor ‘wat voor huiswerk heb je? Kinderen zien dat soort vragen niet als interesse, maar als een vorm van
controle. En wat geldt voor kinderen, geldt ook voor partners, zo merken
sommige cursisten. Vragen naar ‘hoe was school’ vanuit de keuken toont net zo’n
gebrek aan echte interesse als ‘hoe was
je werk?’ terwijl je bezig bent met opruimen.
De anekdotes over de tweede thuisopdracht - schrijf op briefjes goede eigenschappen, iets liefs of bemoedigends – (de edelstenen) en geef ze je kind - waren herkenbaar en soms grappig. Een
moeder kocht voor een kind dat nog niet kon lezen mooie steentjes en gaf die steentjes
met uitleg waarom. Een andere moeder had briefjes in fotolijstjes geplakt en
kreeg van haar dochter te horen dat die toch liever een foto van haar neefje er
in had gehad. Een moeder maakte een tekening van een boerderij omdat ze wist
dat hij daar van hield – en kreeg te horen dat ze de koe vergeten was te
tekenen. Twaalf ouders, twaalf hele
uiteenlopende, meest positieve, belevenissen.
Twaalf ouders, vier leefstijlen. Of liever gezegd, je prioriteit in je leven. Het is geen stempel of oordeel, maar vormt wel de bril waar je doorheen kijkt, alles om je heen beleeft en plaatst. Van Superioriteit (ik voorop) via Controle (orde houden) en Bevallen (dat iedereen me aardig vind) tot Gemak (ontspannen). Iedereen heeft wat van elke leefstijl in zich. Echter één ervan is jouw prioriteit. De goede eigenschappen van de 4 prioriteiten hebben we allemaal nodig voor een evenwichtige maatschappij, de mindere eigenschappen worden vooral zichtbaar bij ontmoediging. Ook hier wordt het belang van bemoedigen echt zichtbaar.
Goed om te weten: als je een stempel van een negatieve eigenschap maar vaak genoeg op een kind drukt, zal hij of zij zich zo gaan gedragen. Iets om in gedachten te houden als je graag een opgeruimde kamer van je kind wil: vooral niet zeggen dat zoon of dochter zo slordig is, maar bemoedigen op een moment dat hij/zij iets netjes doet.
Goed om te weten: als je een stempel van een negatieve eigenschap maar vaak genoeg op een kind drukt, zal hij of zij zich zo gaan gedragen. Iets om in gedachten te houden als je graag een opgeruimde kamer van je kind wil: vooral niet zeggen dat zoon of dochter zo slordig is, maar bemoedigen op een moment dat hij/zij iets netjes doet.
De opdracht die we ditmaal hebben meegekregen, is tweeledig.
Na de vriendelijke stem en de gemeende interesse is dat voor de derde week geduld
tonen en geen kritiek geven. Vooral bij die laatste opdracht bleek dat,
ongeacht het soort levensstijl, de leeftijd van de kinderen, vader of moeder
zijn, dat er wel meer zaken zijn die overal hetzelfde zijn. ‘Hoe moeten we dat een week lang volhouden?’
was de vraag bij iedereen.
Het toont wel aan dat we ons steeds beter bewust zijn van
wat er nog beter kan. Wie weet, als we ons minder druk maken om die jas die op
de grond ligt, beter luisteren of minder kritiek geven, gaat ons kind vanzelf
die jas ophangen, al is het misschien niet op het moment dat je zou willen?
We zijn benieuwd naar het vervolg. Wil je nu meteen met bemoedigen aan de gang. Maandag 20 oktober 2014 start de basis-bemoedigingscursus MOED DOET GOED in Amsterdam. Je kunt er nog aan deelnemen: catharinah@gmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten