woensdag 26 november 2014

Martijn doet verslag van zijn afwezigheid op de opvoedcursus ZO KAN HET OOK.

Als je twee avonden verstek moet laten gaan ben je bang dat je de schade nooit meer kunt inhalen en het beste opnieuw kunt beginnen.

Ik wist dat ik twee avonden ging missen en wanneer je midden in een opvoedcursus zit, is een keer niet gaan een vorm van afkicken. Bij de eerste cursusavonden was er zoveel op me af gekomen dat ik me nauwelijks kon voorstellen dat er de volgende avond nog veel nieuws verteld kon worden. Maar iedere week was er weer nieuwe informatie. Soms zaken waar ik nooit eerder aan had gedacht, zoals  beseffen dat het niet werkt om van je kind een kleine versie van je zelf te maken. Of dat loslaten niet hetzelfde is als niet langer grenzen stellen. Simpel klinkende zaken met een behoorlijke impact, als je ze goed toepast.

De stress sloeg de afgelopen paar weken weer genadeloos toe. Toetsweek van mijn twee zoons. Drukke werkweken met nieuwe werkzaamheden voor mij en mijn vrouw. Zonder de wekelijkse wake up call op woensdagavond was het lastiger om een en ander goed te laten verlopen.



Gelukkig waren er momenten waarop ik er weer hardhandig van bewust werd dat ik het nu toch echt anders geleerd had. Zoals het niet langer in de stress schieten wanneer de oudste zoonlief gewoon geen planning maakt voor de toetsweek. Of me herinneren dat er een verschil is tussen er bovenop blijven zitten en gewoon vragen wat puber 1 en puber 2 vinden van de wijze waarop ze huiswerk maken. Zoals wanneer de jongste zoon zijn leerwerk combineert met internetvideo’s van jongeren die rijk worden door anderen te laten zien hoe ze gamen. Met een glimlach kijken werkt toch beter dan geïrriteerd zeggen dat dit echt niet werkt.

Maar we gaan vooruit. We hebben, met vallen en opstaan, een soort gezinsraad ingesteld waarop we punten bespreken die voor het gezin van belang zijn. De toetsweek ging een stuk relaxter dan vorig jaar, zeker op die momenten dat we de goede balans vinden tussen loslaten en controleren, eigelijk moet ik zeggen; interesse tonen.




Het gaat echt beter, alleen niet zo snel en zo makkelijk als je zou willen. Luisteren is niet altijd makkelijk (voor de heren onder ons, zoek de sketch over het verschil tussen in communiceren mannen en vrouwen van Roué Verveer op, zo heerlijk herkenbaar), ingesleten gedragspatronen veranderen is nog een stuk moeilijker.  Als gewoontedier ben ik notoir slecht in veranderen. Maar dat is eigenlijk ook iets dat ik mezelf aanpraat. Ofwel, ik heb geen enkel excuus meer om te vervallen in oude gewoonten. Bagger.


Met de groeten van Martijn


dinsdag 11 november 2014

ZO KAN HET OOK

Avondje 5
Het mijnenveld dat opvoeden heet.

Een vriendelijke blik, een vriendelijke stem, oprechte belangstelling tonen, duidelijk grenzen stellen en rustig blijven, geduldig zijn. Gevoelens komen voort uit gedachten en aannames, dus negatieve gevoelens zijn beter te beïnvloeden dan je denkt. Je kunt anderen niet veranderen maar wel je eigen houding. Respect voor je kinderen, behandel ze als gelijkwaardig, kinderen voelen haarfijn aan wat je daadwerkelijk denkt, omdat je mening niet alleen door je stem kenbaar wordt gemaakt, maar ook door de manier waarop je kijkt, doet, bent.

Volgt u het nog? Het is slechts een kleine greep uit de waslijst die ik, samen met de andere ouders, de afgelopen vijf weken over me uitgestort kreeg. Dat klinkt passiever dan dat ik het bedoel. Ik heb het niet lijdzaam ondergaan. Het was leuk, ik heb vragen gesteld, nagedacht, uitgeprobeerd. Ik heb met andere ouders gepraat over hun ervaringen en heb naar hun grappige of serieuze anekdotes geluisterd.
Twee zaken vallen me  op; ik ben veel meer gaan nadenken over hoe ik in de opvoeding sta, wat ik belangrijk vind om door te geven aan mijn kinderen en hoe ik dat doe. Het tweede dat me opvalt is hoe veel ik heb om me bewust over te zijn. Ik zie de valkuilen nu beter, maar donder er met de regelmaat van de klok nog steeds in. 



Een voorbeeld: ik probeer in de praktijk te brengen wat ik aan inzichten heb verworven over het omgaan met het huiswerk van de kinderen. In het vorige schooljaar van mijn twee zoons zat ik er tot vervelens toe bovenop, tot en met het opschrijven in detail wat het huiswerk was van de twee middelbare scholieren. Dat toonde vooral dat ik er geen vertrouwen in had dat zij het zelf wel voor elkaar kregen om te achterhalen wat ze moesten doen en het dan ook daadwerkelijk gingen doen. En dat klopt, ik had er geen vertrouwen in.
Dit leidde tot veel discussies, ruzies, stress, straf en dreigementen. Het was een bodemloze put waar mijn negatieve energie en die van vrouw en kinderen in terecht kwamen. Met veel vallen en opstaan doe ik nu pogingen om de verantwoordelijkheid voor het huiswerk daar te leggen waar het hoort, bij de kinderen zelf. Alleen, hoe ver ga ik daar in? Laat ik alles los of probeer ik toch nog enige grenzen te stellen, kaders te scheppen. Als ik weet dat een kind slecht is in plannen, laat ik hem dan toch los? Of probeer ik hem in te laten zien dat een planning kan helpen om huiswerk makkelijker te maken (niet leuker natuurlijk). Stimuleer ik om afspraken voor bijles te maken, of ga ik toch weer net zo lang zeuren tot die afspraak gemaakt is?

Ik snap heus wel dat mijn kinderen zelf de motivatie moeten vinden om hun planning en huiswerk te maken, zeker als ik na een moeizaam weekeinde toch weer ontploft ben en er te veel bovenop zat. Ik moet dan ook mijzelf motiveren om niet machteloos in een hoek te gaan zitten.  Het is een mijnenveld hoor. En dan heb ik het nog niet eens over de bommetjes die ontploffen tussen mijn  vrouw en mij in onze pogingen om op 1 lijn te komen.

En toch. Toch heb ik het idee dat al het vallen en opstaan ergens toe begint te leiden. Het is moeilijk om je falen niet als falen te zien, maar slechts als een manier om te leren hoe het anders kan en om te zien wat er misschien al wel beter gaat, hoe klein dat ook is. Zo te midden van het uitgestrekte mijnenveld dat de opvoeding is zie ik toch vooruitgang. Stap voor stap gaat het beter en als ik achterom kijk, zie ik de kronkelige voetstappen die leiden naar waar ik vandaan kwam, stukje bij beetje in de verte verdwijnen.

Martijn


Heb je ook interesse in ZO KAN HET OOK. In Amsterdam start de volgende cursus op maandagavond 19 januari 2015 en in Nijmegen op woensdagavond 1 april 2015. 
Aanmelden: catharinah@gmail.com

maandag 27 oktober 2014

ZO KAN HET OOK. Martijn doet verslag van zijn ervaringen op de opvoedcursus. Veel plezier met zijn ervaringen van de 4e avond.

Bewust worden; moeilijker en makkelijker dan het lijkt
Bewust worden, dat is de basisvoorwaarde voor ouders die iets willen leren over opvoeden vanuit bemoedigen. Het klinkt moeilijker dan het lijkt, omdat we denken dat we moeten veranderen, maar het betekent vooral leren om op een andere manier te kijken naar jezelf en je kind, met de gedachte; je bent zoals je bent goed genoeg.
Aan de andere kant klinkt de basisvoorwaarde makkelijker dan ze is. Want ervaren dat je iets altijd op een bepaalde manier doet – ook al weet je dat deze manier niet werkt – is makkelijker dan je écht bewust te worden en te blijven van hoe je doet en hoe je reageert. Thuis ervaren dat het klopt wat je hebt gehoord, is pas de eerste stap. Niet langer in de val van ingesleten patronen stappen is geen stap, maar een sprong. Het zijn niet voor niets ingesleten patronen.
Toch moet je tegelijk niet te streng zijn voor jezelf, en vooral blijven oefenen. Hoe meer je oefent, hoe beter je wordt, het is net als bij sport. Twee stappen vooruit en eentje terug, brengt je nog altijd naar voren en het is goed om te beseffen dat het doel pas bereikt kan worden door de reis stap voor stap te ondernemen.


Over je heen laten lopen?
Op de vierde avond van de opvoedcursus merk ik dat, hoe uiteenlopend de doelen ook mogen zijn, sommige ervaringen door iedereen gedeeld worden. Een week lang geduld oefenen en geen kritiek geven, leidde bij veel van de ouders – bij mij net zozeer - tot dezelfde vraag en dezelfde verwarring: Moet ik nu alles maar toestaan, mag ik nergens meer iets over zeggen? Laat ik dan niet over me heen lopen?
De vraag stellen, is hem eigenlijk beantwoorden. Wie vraagt of geduld eindeloos moet zijn, of ze over zich heen moeten laten lopen, snapt wel dat dat de bedoeling niet is. Kritiek geven is iets anders dan duidelijk zijn en grenzen stellen. Wie kritiek geeft, vertelt zijn of haar kind dat het niet goed genoeg is. Je haalt er een belangrijke pilaar mee weg onder de bemoedigende manier van opvoeden: je kind in de basis accepteren zoals hij of zij is. Daarom wijst de trainer ons de richting aan van vriendelijk en standvastig de richting bepalen, dus je mag grenzen stellen, maar doe het op een rustige, vriendelijke manier. En als je het doet, wees dan consequent.  
Dat klinkt opnieuw logisch, maar lastig. We zitten niet voor niets met dertien ouders bij elkaar, met soms hele concrete vragen. ‘Ik wil niet dat mijn kind een witte broek aandoet naar school,’ (dat wordt vies en vuil e.d.). Hier tegen in gaan, jouw wil opleggen en afdwingen, betekent een machtstrijd aangaan. Is dat wat je wil, vraagt Catharina? Hoe belangrijk is het dat je een broek moet wassen of dat een broek een vlek heeft? Is het misschien beter om meer ja te zeggen zodat je duidelijker ‘nee’ kunt zeggen wanneer het gaat om iets dat ècht belangrijk is?


Bange ouders
We zijn vaak bang; ‘Wat gebeurt er als ik loslaat, als ik toesta?’ Uiteindelijk zul je dat toch moeten, als je wil dat je kind op eigen benen leert staan. Angst voor loslaten betekent dat je je kinderen klein houdt, geen ja durft te zeggen omdat ze anders misschien die hele hand nemen. Maar de eerste stap op de weg om die angst achter ons te laten, hebben we denk ik als ouders al genomen door deze cursus te gaan volgen. En dat is best een schouderklopje waard, ook al is het soms twee stappen vooruit en één stap terug.

Martijn

Heb je ook interesse in ZO KAN HET OOK. In Amsterdam start de volgende cursus op maandagavond 19 januari 2015 en in Nijmegen op woensdagavond 1 april 2015. 
Aanmelden: catharinah@gmail.com

vrijdag 17 oktober 2014

ZO KAN HET OOK

Dit is het 2e verslag van Martijn, die de opvoedcursus ZO KAN HET OOK volgt.

Het wachten op de handvatten
Concrete handvatten over hoe je een kind moet opvoeden, dat is waar veel ouders bij de opvoedcursus voor zijn gekomen. Hoe zorg ik er voor dat mijn zoon zijn kamer goed opruimt, netjes aan tafel eet, zijn huiswerk goed doet, niet na binnenkomst de jas op de grond gooit. Antwoorden daarop hebben we nog niet gekregen. Dat gaat waarschijnlijk ook niet gebeuren. Dat is namelijk niet het doel van deze cursus.

Twee uur per avond, acht avonden lang. Het lijkt een lange zit, maar in de praktijk vliegt de tijd. Het grootste deel van de cursus vindt eigenlijk thuis plaats. Gebruik een vriendelijke stem, toon interesse in wat je kinderen willen vertellen (een van de thuisopdrachten na de tweede cursusavond).  Veel gaat, zowel bij de cursusavond zelf als in de week die volgt, over bewustwording, herkennen en erkennen wat er al goed genoeg gaat en wat beter zou kunnen. Jij hebt invloed.
Het herkennen was weer heel divers. Bij een tweejarige jongen is interesse tonen nog heel basaal. Een moeder merkt dat ze toch vrij veel dramt. Daar staat ze niet alleen in, iedereen maakt zich er schuldig aan. ‘Hoe was school’,  staat vaak synoniem voor ‘wat voor huiswerk heb je? Kinderen zien dat soort vragen niet als interesse, maar als een vorm van controle. En wat geldt voor kinderen, geldt ook voor partners, zo merken sommige cursisten. Vragen naar ‘hoe was school’ vanuit de keuken toont net zo’n gebrek aan echte interesse  als ‘hoe was je werk?’ terwijl je bezig bent met opruimen.

De anekdotes over de tweede thuisopdracht - schrijf op briefjes goede eigenschappen, iets liefs of bemoedigends – (de edelstenen) en geef ze je kind  - waren herkenbaar en soms grappig. Een moeder kocht voor een kind dat nog niet kon lezen mooie steentjes en gaf die steentjes met uitleg waarom. Een andere moeder had briefjes in fotolijstjes geplakt en kreeg van haar dochter te horen dat die toch liever een foto van haar neefje er in had gehad. Een moeder maakte een tekening van een boerderij omdat ze wist dat hij daar van hield – en kreeg te horen dat ze de koe vergeten was te tekenen.  Twaalf ouders, twaalf hele uiteenlopende, meest positieve, belevenissen. 



Twaalf ouders, vier leefstijlen. Of liever gezegd, je prioriteit in je leven. Het is geen stempel of oordeel, maar vormt wel de bril waar je doorheen kijkt, alles om je heen beleeft en plaatst. Van Superioriteit (ik voorop) via Controle (orde houden) en Bevallen (dat iedereen me aardig vind) tot Gemak (ontspannen). Iedereen heeft wat van elke leefstijl in zich. Echter één ervan is jouw prioriteit. De goede eigenschappen van de 4 prioriteiten hebben we allemaal nodig voor een evenwichtige maatschappij, de mindere eigenschappen worden vooral zichtbaar bij ontmoediging. Ook hier wordt het belang van bemoedigen echt zichtbaar. 

Goed om te weten: als je een stempel van een negatieve eigenschap maar vaak genoeg op een kind drukt, zal hij of zij zich zo gaan gedragen. Iets om in gedachten te houden als je graag een opgeruimde kamer van je kind wil: vooral niet zeggen dat zoon of dochter zo slordig is, maar bemoedigen op een moment dat hij/zij iets netjes doet.

De opdracht die we ditmaal hebben meegekregen, is tweeledig. Na de vriendelijke stem en de gemeende interesse is dat voor de derde week geduld tonen en geen kritiek geven. Vooral bij die laatste opdracht bleek dat, ongeacht het soort levensstijl, de leeftijd van de kinderen, vader of moeder zijn, dat er wel meer zaken zijn die overal hetzelfde zijn.  ‘Hoe moeten we dat een week lang volhouden?’ was de vraag bij iedereen.
Het toont wel aan dat we ons steeds beter bewust zijn van wat er nog beter kan. Wie weet, als we ons minder druk maken om die jas die op de grond ligt, beter luisteren of minder kritiek geven, gaat ons kind vanzelf die jas ophangen, al is het misschien niet op het moment dat je zou willen?

Martijn




We zijn benieuwd naar het vervolg. Wil je nu meteen met bemoedigen aan de gang. Maandag 20 oktober 2014 start de basis-bemoedigingscursus MOED DOET GOED in Amsterdam. Je kunt er nog aan deelnemen: catharinah@gmail.com

dinsdag 7 oktober 2014

ZO KAN HET OOK Opvoedcursus op het Kandinsky-college te Nijmegen. 1 Oktober 2014 Martijn doet op mijn blog wekelijks verslag van zijn belevenissen met  ZO KAN HET OOK. Zijn eerste bijdrage gaat over avondje 1 en 2. Veel plezier bij het lezen.

Geen doelen stellen, een vreemde gewaarwording

Het is een vreemde gewaarwording, beseffen dat je met 12 andere ouders bij een opvoedcursus zit waar een belangrijk doel is, dat je je geen doelen stelt. Waar je geen tips en handvatten krijgt om problemen die je hebt met het opvoeden van kinderen op te lossen. Maar waar je te horen krijgt dat je anderen niet kunt veranderen, dus dat je zelf dient te veranderen.
Toch is dat dus de kern van waar het om gaat bij ‘Zo kan het ook’, opvoeden vanuit bemoediging. Leer eerst jezelf kennen, dan pas kun je proberen om je kinderen te beïnvloeden door met een andere manier met ze om te gaan. Leer jezelf accepteren zoals je bent, zodat je kunt leren accepteren hoe je kinderen zijn. Pas wanneer je dat kunt, kun je gaan begrijpen hoe kinderen in het algemeen  reageren op hun ouders en jouw kinderen in het bijzonder.

Dat klonk vrij zweverig, maar het wordt – onder meer door verhalen van Catharina zelf en anekdotes van ouders – concreter gemaakt. Zo blijkt uit het vertellen over de eerste opdracht, ‘gebruik je vriendelijke stem’,  al hoe verschillend kinderen zijn. Daarbij blijkt onder meer de leeftijd van de kinderen een waterscheiding te zijn.
Waar ouders van jonge kinderen vooral vertellen dat ze eigenlijk al vaak hun vriendelijke stem gebruiken en het vrij makkelijk was dit vol te houden, zijn ouders met oudere kinderen en pubers er veelal achter gekomen hoe weinig die vriendelijke stem wordt gebruikt. Commanderen, gebieden, niets gedaan krijgen wanneer je die vriendelijke stem toepast. Een grote winst bleek vooral te zijn dat we ons als ouders er van bewust werden hoe veel of hoe weinig we vriendelijk zijn tegen onze kinderen. Of tegen onze partners, zo vertelde een van de moeders licht verbaasd. En bewustwording is een eerste stap op weg naar verandering van ingesleten gedrag.
Vriendelijk doen tegen jezelf is ook erg belangrijk. Hoe kun je gemeend vriendelijk doen tegen anderen wanneer je jezelf afkraakt of kritiek van anderen makkelijk accepteert? Toch bleek het erg lastig te zijn om goede eigenschappen van jezelf op te schrijven, ook een opdracht uit de eerste week. Het was ondanks de enorme diversiteit in karakter een soort gemeenschappelijke grond.


Bij een vervolgopdracht, in het docentenlokaal in het Nijmeegse Kandinsky College, bleek ook hoe makkelijk het is om blij te worden van iets simpels als het voorlezen van goede eigenschappen die een ander over zichzelf moest opschrijven. Lastig op te schrijven, prettig om van een ander te horen. Waarbij een kleine les meteen was om de naam te noemen van degene wiens goede eigenschap je oplas. Want, stelde Catharina, weinig mensen beseffen hoe vaak we de naam van onze kinderen uitspreken in een negatief verband. Het is toch veel fijner om die naam vriendelijk genoemd te horen.
Want kinderen zijn tenslotte net mensen. Door zelf te beseffen wat je voelt, denkt en doet wanneer je het gevoel hebt er niet bij te horen, kom je er ook achter hoe een kind zich voelt en reageert wanneer hij of zij denkt er niet bij te horen. In de klas, maar ook thuis. Een simpele maar duidelijke ‘eye opener’.

Telkens wanneer je denkt dat de cursus meer over jezelf opvoeden gaat, wordt toch weer het verband gelegd met je kinderen. Met hoe zij zich kunnen voelen en hoe je er voor kunt zorgen dat ze het gevoel krijgen dat jij als ouder echt vindt dat ze er bij horen.
Thuis meteen een anekdote van Catharina over een van haar kinderen toegepast op mijn oudste zoon. Catharina  had verhaald hoe haar man geen kritiek leverde op slechte cijfers van hun dochter, maar haar in een rustig gesprek zelf liet beseffen wat de gevolgen zouden zijn wanneer ze zo door bleef gaan. Dat bleek een veel betere stimulans te zijn om aan de cijfers te gaan werken dan te dreigen met geen zakgeld of geen sport.
Hoe groot was mijn verbazing dat het thuis hetzelfde effect bleek te hebben bij een puberzoon die moeite heeft met het goed inplannen van huiswerk. Een mooie anekdote voor mezelf voor de eerstvolgende cursusavond.

Martijn

Dank je wel Martijn voor dit mooie verslag. Heb je interesse in de opvoedcursus ZO KAN HET OOK? Je kunt je nu al aanmelden voor de volgende. In Amsterdam 19-01-2015 en in Nijmegen 26-03-2015. Aanmelden via de mail: catharinah@gmail.com

EEN MOP

VOORUIT EEN MOP

Als ik een lezing geef dan vertel ik wel eens een mop. Er bestaan veel leuke mopjes over kinderen en ouders of over meesters en juffen. Onderstaande mop vond ik zo leuk, die wil ik graag delen:

Een vader komt in de slaapkamer van zijn dochter en ziet een brief op het bed liggen. Na enige aarzeling besluit hij de brief te lezen.
"Liefste Papa,
Ga even zitten als je dit leest.
Het is met pein in mijn hard dat ik je vertel dat ik er zo plotseling op uit ben getroken met mijn nieuwe toffe vriend. Ik ben pasioneel verliefd en het is best een vriendeleike jongen, ondanks zijn piersings, tatoeasjes en zijn groote moter.
Dat is nog niet alles; ik ben in verwagting en Ahgmed zegt dat we heel gelukkig worden in de kamer van zijn tijdeleike onderhuuradres bij de broer van zijn vaders tante. Hij wil veel kinderen en zoals je weet is dat ook mijn grootste droom en die sluier is echt handig tegen de zon en tegen de vliegjes...
Ik leerde reeeds dat marihuana niet ferslafend is en we hebben besloten het zelf te gaan kweeken, voor ons en onze vrienden. Ahgmed is al aktief als tussenhandelaar in kokaiene en XTC en dus ook ons eigen productiebedrijfje. We zijn echt goed bezig hoor! Het geld hebben we hard nodig want we zijn nog jong en we gebruiken zelv ook een klijn beetje koke en XTC en dat spul is hartstikke duur hoor, haast niet te betalen.
Je zegt altijd dat je van de liefde niet kunt leven, maar omdat Ahgmed geregeld een paar zeer goede vrienden uitnodigt kan ik toch ook wat meebetalen... Ik vraag je verder te bidden dat de wetensgap snel iets mag vinden tegen eeds, zodat mijn Ahgmed toch nog kan geneezen. En papa, wees vooral niet ongerust, ik ben toch al 16 en kan al heel goet voor mezelf zorgen.
Over een paar jaar zal ik je komen op zoeken zodat je al je kleinkinderen kunt bewonderen.
Je liefhebbende dochter Hester.
XXXXX

P.S. Papa, ben je er nog en ben je niet te erg geschrokken? Gekke papa, dit briefje is natuurlijk een grapje! Ik ben spelen bij Annefleur en wil allen maar bewijzen dat er veel ergere dingen zijn dan een slecht rapport. Het mijne ligt op het nachtkastje."


donderdag 20 maart 2014

ZO KAN HET OOK

UITNODIGING voor  ZO KAN HET OOK

Laatst voor mijn werk nog een leuke bijscholing gedaan. Echt te gek.


Daarom is een opvoedcursus echt geen gek idee.


ZO KAN HET OOK begint dinsdag 8 april op Singel 46 in Amsterdam
van 20.00-22.00. Aanmelden via de mail: catharinah@gmail.com


Ouders staan meestal niet zo te springen om een opvoedcursus te doen. Waar je voor je werk over het algemeen graag meedoet aan bijscholing, want beter worden willen we allemaal, denken we bij ouderschap sneller aan; een beetje van jezelf, een beetje van tv en een beetje van "Maggie". Als ouder kun je ook leren om een betere opvoeder te worden. Ouders die de cursus ZO KAN HET OOK deden zijn heel enthousiast: De sfeer thuis is verbetert, ik kan me ontspannen, er ging een wereld voor me open, het was fijn om ervaringen te delen, het was gezellig, nu weet ik wat ik kan doen zonder steeds als politieagent op te treden. Kinderen reageren heel positief op de nieuwe bemoedigende strategie van ouders. (Al is het soms even wennen; "wat kijk je vriendelijk".)





AGENDA;
19-3 ZKHO opvoedcursus Nijmegen
29-3 SHINE Laat zien wie je bent
Laatzienwiejebent.workshop
08-4 ZKHO opvoedcursus Amsterdam
www.meermoedmeermens.com
14-6 Bemoedigingsdag Groesbeek
http://nationalebemoedigingsdag.nl
Bemoediging en opleidingen
Schoenakeracademie

Het belangrijkste stukje van de puzzel van een effectieve en positieve opvoeding is het leren van de kunst van bemoedigen. Dit is niet het moeilijkste stukje, maar wel datgene waar we het minst mee vertrouwd zijn.


•INZICHT
•OEFENING
•BEMOEDIGING

Het is heerlijk als je als ouder weet wat je kan doen om de sfeer thuis te verbeteren. Je hoeft je niet machteloos te voelen. Ontdek de veranderende kracht van bemoediging.




Beste lezer(es) van mijn blog JIJBENTJIJ. Deze keer de uitnodiging voor de opvoedcursus in Amsterdam. Mocht je in de gelegenheid zijn om mee te doen, wacht niet, kom erbij. Het is een onvergetelijke ervaring. 
Een mooi voorjaar.
Catharina


dinsdag 14 januari 2014

Erica en haar belevenissen met  MOED DOET GOED

Avond 10 Moed: de kracht van bemoediging.

En zo kwam de laatste bijeenkomst van deze cursus – en dát vond iedereen héél jammer. Gelukkig was al afgesproken dat we als groep elkaar blijven zien en bij elkaar komen om elkaar verder te helpen en te houden op het pad der bemoediging. En we kunnen Catharina zo nu en dan ook vragen voor bemoedigende input. Dit maakte dat deze avond, na ruim een jaar met elkaar te hebben gewerkt aan moed en bemoediging, niet de druk had van “de laatste keer…”.

Druk was het wel, er is zoveel gebeurd met iedereen. Helaas was mijn eigen situatie, waarin ik plotseling geconfronteerd werd met leven met borstkanker, ook iets waarvoor ruimte gemaakt moest worden… Allereerst omdat ik het, een directe les van de cursus, met de groep wilde delen. In plaats van flink zijn, mond houden en het zelf uit te zoeken, besloot ik vanaf het moment dat er zekerheid was, dit niet voor me te houden. En deze groep fantastische mensen bleek een ongelooflijke bron van moed en kracht voor mij te zijn! Blijkbaar hadden we allemaal veel geleerd!?! Juist in die eerste dagen van volslagen angst en onzekerheid, werd ik er door de positieve berichten en blijken van medeleven, het weten dat er iemand aan je denkt en me goeds toewenst…, overeind gehouden. Bemoediging kan geen ziekte genezen – al geloof ik zeker dat er van bemoediging ook een genezende werking uitgaat – maar bemoediging kan zeker ervoor zorgen dat iemand de moed niet verliest, of tenminste door een hopeloos moment heen komt! Het geschenk wat ik ontving voor deze openheid was, dat ik door een ongelooflijke stroom van warmte, liefde en medeleven, van deze groep en ook veel mensen daar buiten, werd gedragen! Sterk zijn en er voor iemand willen zijn, kan dus óók betekenen: samen de angst voelen en het verdriet delen…

Catharina gaf heel mooi ruimte/tijd aan deze situatie, en zo konden we ook samen verder aan de inhoud van de laatste bijeenkomst. Het huiswerk was oefenen met oogcontact maken, wat ik deze week juist vaak bewust niet had gedaan, omdat ik de pijn en het verdriet in de ogen van de ander niet kon verdragen… Tegelijkertijd waren er ook veel liefdevolle blikken…. Ook waarnemen hoe we onszelf hebben bemoedigd, en…, wat voor mij nu wel heel makkelijk was geworden, waarnemen wat anderen voor je doen en het zien van het goede en het mooie om je heen….
Tijd voor de eindceremonie. We schrijven allemaal op wat deze cursus ons heeft gebracht, waarvan we het meest hebben geleerd, en wat het meeste indruk op ons heeft gemaakt. We zaten gezellig en sfeervol aan een tafel vol met kaarsjes en cadeautjes! Om de beurt lazen we voor wat we hebben geleerd. Het was mooi en prachtig om dit zo van iedereen te horen.



Ik ben ongelooflijk blij dat ik een jaar lang deze cursus (ik deed ze alle drie!) heb gevolgd. Het heeft mij heel veel geleerd en gebracht, en behoort tot de beste dingen die ik in mijn leven heb gedaan. Ik kan het iedereen, echt iedereen dan ook alleen maar aanraden! Ik wil Catharina en onze hele groep van harte bedanken, voor álles en meer…
Toen ik in september begon met dit blog te schrijven,  wist ik al meteen wat mijn allerlaatste zin zou zijn: “en dáár is veel moed voor nodig!”. Ik kon toen niet vermoeden dat die zin zó’n andere lading zou krijgen…. Want hoe naar mijn situatie ook is, en hoe graag ik het anders had gewild, door wat mij is overkomen heb ik sterker, overtuigender, en heel diep van binnen mogen ervaren, hoe sterk kracht van bemoediging is!!! En dat heb ik ervaren als een prachtig en groot geschenk!
Ik heb de cursus afgesloten met de woorden:
“Ik ben Erica, de Echte.
Ik kan bemoediging geven én ontvangen.
Hiermee kan ik het leven aan.”



Hallo lezer(es),
Ik ben heel dankbaar dat Erica dit blog heeft geschreven. Wat een mooi inkijkje in deze training! Dit was het laatste deel uit deze serie.

In Amsterdam start maandag 20 januari de eerste van 4 avonden ZO KAN HET OOK kinderen bemoedigend opvoeden. Meer info op mijn site.

woensdag 8 januari 2014

Erica en haar belevenissen met  MOED DOET GOED
Avond 9

Moed: Kindertijd als toegangspoort naar je levensstijl.

Het leven gaat door… en het blog gaat nog even verder… en zo kwamen op de voorlaatste bijeenkomst terug in onze jeugd… Want, werd uitgelegd, dat waar we als jong kind blij van werden, dat is wat ons ook nu nog blij en gelukkig maakt! Dat is een behoefte en/of verlangen. En wat voor mij interessant is….dat waar ik als kind heel blij van werd, lijkt niet overeen te komen met datgene wat ik nu in mijn leven belangrijk maak. En…dat wat ik zeg en denk belangrijk te vinden…. doe ik helemaal niet…. Of integendeel…

W kwamen in gesprek over de kindertijd die je levensstijl beinvloedt. Iets om nog eens lang over na te denken….Aan de ene kant mijn gewoontes, en dat wat ik fijn vind (verrassing, avontuur, onverwachte leuke dingen; en ook alles netjes op orde, een opgeruimd huis..), maar daar tegenover dat wat ik doe…. (weinig of geen ruime voor onverwachtheden, en een ongelooflijke rommel in huis, waar ik dan niks aan kan doen…, maar is dat zo???)
Mijn jeugd….. ik heb er vrede mee. En voldoende afstand van genomen… Maar er valt nog wel wat te puzzelen… om met meer moed mijn echt eigen leven te gaan leven…..

Dan het huiswerk, als ik dit schrijf, is deze ongelooflijke heftige week al bijna voorbij; langer in iemands ogen kijken… Dat was een hele moeilijke opgave.. Er waren intens betrokken en liefdevolle blikken, maar ook spiegels van angst en onzekerheid, bij mijzelf en de ander..  Soms kon ik het gewoon niet, kon ik dat niet verdragen….




En.. denk na over het goede en het mooie om je heen, is moeilijk maar ook weer wonderbaarlijk. Mijn ziekte heeft alles anders gemaakt en vrijwel direct ben ik dingen in een andere dimensie gaan ervaren alsof er een laagje is bijgekomen, of juist afgehaald. Als een extra radar, die goede gedachten, gebeden, hoop en energie opvangt, waardoor ik verder kan. DÁÁR HAAL IK DUS DE MOED VANDAAN!


En dat is ook wat Catharina me meegaf: hier komt HOOP om de hoek kijken. En zo koester ik nu, samen met mijn gezin, de HOOP, maar ook alle liefde en bemoediging die wij inmiddels hebben ontvangen, wat de laatste opdracht, - noteer 5 dingen die iemand voor je deed… - wel weer heel makkelijk maakte. De ergste berichten en het slechste nieuws heb ik met droge ogen kunnen aanhoren. Het ontvangen van alle warmte en liefdevolle bemoediging, het bedanken van een arts, omdat iedereen zo ongeloof’lijk aardig is, ja dáár schiet ik helemaal van vol.


Hallo lezer(es),
Bij Erica is onlangs borstkanker geconstateerd. Ik wens haar veel sterkte en hoop op genezing. Ik ben haar heel dankbaar dat ze dit blog schrijft. Volgende week volgt de afsluiting van haar verslag van MOED DOET GOED. 

In Amsterdam start maandag 20 januari de eerste van 4 avonden ZO KAN HET OOK kinderen bemoedigend opvoeden. Meer info op mijn site.